Herstelklachten
Verbeteren van restklachten na operatie of ongeluk met massage-therapie
- Die operatie van jaren geleden was nodig, dat weet je wel met je verstand. Toch kan het voelen of je lijf geweld aangedaan is. Zeker als het een spoedoperatie was, zoals een appendicitis (blinde darm) of spoed keizersnee.
- Je mag niet klagen, dat weet je echt wel, want je bent er gelukkig redelijk goed doorgekomen. Een poos geleden, misschien al wel jaren, was je betrokken bij een ongeluk. Je werd op de fiets aangereden. Of de auto waarin je meereed kwam na een flinke slippartij geparkeerd tegen een paal.
Na de aanvankelijke herstelperiode zijn de meeste van je klachten wel weg. Daar ben je blij mee. Toch zijn er wat klachten blijven hangen. Pijn in die knie, die je met name 's nachts lastig blijft vallen. Of een strak gevoel in je nek, waardoor je soms knallende hoofdpijn hebt. Er is wel mee te leven, dat wel, maar het is toch goed vervelend soms. Je zou wel willen dat het een graadje minder was.
Een passende oplossing
Je lichaam staat ALTIJD in de reparatiestand. Is altijd bezig om ervoor te zorgen dat jij kunt blijven functioneren. En ergens weet je wel dat er misschien nog wel verbetering mogelijk is, maar je hebt al zoveel geprobeerd, dat je de moed een beetje hebt opgegeven. Zeker als er gezegd is "dat je er maar mee moet leren leven".
De ervaring die ik in mijn praktijk heb, is dat er bijna altijd verlichting van de klachten mogelijk is. Juist omdat je lichaam ALTIJD in de reparatiestand staat. De restklachten zijn de enige manier waarop je lichaam jou kan laten weten dat er nog ergens iets moet gebeuren. Dat er nog ergens aandacht heen mag. Maar het is soms lastig om signalen te begrijpen en om te weten hoe je je lichaam daarin kunt helpen. Want je lichaam kan het soms niet alleen en heeft je hulp nodig.
Herstel door balans
Mijn expertise ligt in het 'vertalingsproces' van lichamelijke signalen naar wat nog aandacht behoeft. Waar mag met stevige massage energie en weefsel weer geactiveerd worden? Waar mag met zachte aanraking het weefsel tot rust gebracht worden? Met welke woorden mag een gesprek over onverwerkte emoties op gang gebracht worden?
Een fijne samenwerking tussen jou en mij resulteert in een betere verbinding tussen jou en je lijf. Mogelijk verdwijnen je klachten niet helemaal, maar je verhoudt je op een andere manier tot de klachten waardoor ze minder opvallend aanwezig hoeven zijn.
Eerst tot de kern
Valt alles op te lossen? Helaas, dat natuurlijk niet. Als er bij een operatie een litteken ontstaat, dan zorgt het lichaam ervoor dat er een gedeelte elasticiteit in het weefsel (elastine) vervangen wordt door extra stevigheid (in de vorm van collageen). Dat is geen omkeerbaar proces. Dat betekent dat een gedeelte van het weefsel stugger wordt en dat heeft impact op de rest van het lijf, op hoe het kan bewegen. En soms ontstaat er ook verkleving van verschillende weefsels aan elkaar en ook dat heeft impact. Maar hoewel niet alle 'schade' van de operatie weg te nemen is, valt die vaak wel te verbeteren waardoor klachten verminderen.
Het is dan ook belangrijk dat we voor we een samenwerking aangaan uitgebreid spreken over je restklachten en over wat er gebeurd is.
Plan een kennismakingsgesprek en we kunnen samen de invalshoeken en mogelijkheden inventariseren. Daarna besluiten we of we behandelingen gaan starten. Het gesprek verplicht je tot niets.
Is er een situatie met een letselschade zaak, dan is het soms mogelijk om de kosten te verhalen op de aansprakelijke partij. Ik heb meerdere klanten in mijn praktijk gehad, die deze mogelijkheid konden benutten. Dus vraag dit toch vooral na bij je letselschade advocaat of bij je rechtsbijstandsverzekering.
Verhelderende behandelverhalen
De pijn was nooit helemaal weg, na de valpartij. Nu wel!
Al 8 maanden heeft ze er last van. Als ze zit doet haar stuitje pijn. De zomer ervoor is ze met haar slippers op een natte stoeptegel uitgegleden, zo op haar stuitje gevallen. Naast dat het een komisch gezicht was, ze kon er zelf ook wel om lachen, kon ze ook wel huilen, zoveel pijn deed het. Na een paar weken waren de blauwe plekken wel verdwenen, en de ergste pijn ook wel, maar toch kan ze nog altijd een restje pijn voelen. Vrij irritant.
Helaas beschik ik niet over röntgen ogen, dus of er daar een breuk of scheurtje ontstaan is kan ik niet zeggen. Feit is wel, dat zelfs als dat zo zou zijn, er toch geen gips omheen gezet had kunnen worden. Dat had dus nooit een oplossing kunnen zijn.
Wat dan wel? In overleg besluiten we tot een cranio sacraal aanpak. Met heel zachte handgrepen het lijf laten voelen, dat het mag ontspannen. En dat lukt. Ik voel haar heiligbeen en stuitje steeds verder zakken. We geven het lichaam de tijd. Na afloop van de behandeling gaat ze op de stoel zitten. Ze probeert de pijnlijke plek op de zoeken, maar wat ongelovig moet ze constateren dat ze hem niet meer voelt. Ik waarschuw haar, dat het lijf soms na enige tijd toch weer verstrakt en we misschien nog 1 of meerdere behandelingen er achteraan moeten plakken. Maar dat gebeurt niet, de pijn blijft weg. Zo mooi, wat je soms al met 1 behandeling kunt bereiken!
Weg met die beperking. Weer vrij bewegen.
Een vitale gepensioneerde man heeft sinds een operatie aan zijn enkel een paar jaar geleden pijnklachten die hem flink beperken in slaap en beweeglijkheid. We hebben een kort gesprek over die enkel en ik leg uit welke invalshoeken we kunnen onderzoeken om hier verbetering in te krijgen.
En zo gaan we van start. Ik combineer massage en cranio-sacraal therapie. Ondertussen vertelt hij van alles over wat er speelt en speelde in zijn leven, hij vraagt of hij mij niet stoort met al die verhalen. Storen doet het mij niet, maar het belet hem wel echt contact te maken met wat er gebeurt in zijn lichaam.
Daar komt acuut verandering in, wanneer ik 1 enkele acupunctuurnaald zet. Alles in zijn lijf gaat aan, er ontstaat stroming in de energie en daarmee ook stroming in zijn emoties. Er ontstaan ontladende tranen. Dat is wat kan gebeuren als emoties soms niet mogen of kunnen stromen en transformeren, ze kunnen vast gaan zitten in je lichaam.
Hoe dit afliep? Een zeer duidelijke afname van de pijnklachten en een groot enthousiasme om te ontdekken wat er nog meer in beweging gezet kan worden. Daar werken we de volgende keren verder mee.
Heftige hoofdpijnen: Er is altijd verbetering mogelijk.
Heel eng vindt ze het, dat ik haar hoofd aan ga raken. Niemand mag aan haar hoofd zitten en zelf raakt ze haar hoofd alleen aan als het nodig is, zoals bij haren wassen. Zoals ze het zelf zegt: dat hoofd hoort er niet helemaal bij. Ze neemt dat hoofd heel wat kwalijk.
Want ze heeft sinds 10 jaar heftige hoofdpijnen, die haar leven behoorlijk beperken. Ze komen in aanvallen, waarbij ze niet weet waar ze het zoeken moet. Ze moet dan bewegen, lopen, om het enigszins te kunnen verdragen. Ze slikt meerdere pijnstillers. Ze gaat iedere 2-3 maanden naar het ziekenhuis voor een pijnblokkade, waarbij de zenuw die de pijn doorgeeft aan de hersenen met een injectie wordt verdoofd. Desondanks blijft ze deze hoofdpijn-aanvallen houden, die zelfs zichtbaar zijn in haar gezicht, omdat haar oog dan gaat hangen.
10 jaar geleden dacht ze dat ze een hersenbloeding had. Tijdens de operatie bleek van niet, maar er bleek een kronkel in een bloedvat te zitten. Zo’n aneurysma is gevaarlijk, want als die knapt dan gaat het serieus mis. Tijdens de operatie hebben de artsen de aneurysma gerepareerd, waarmee dat gevaar weggenomen werd. Maar sindsdien die hoofdpijnen, waarschijnlijk omdat haar hoofd zo lang gefixeerd heeft gelegen. Operatie geslaagd, ja, dat zeker, maar helaas met vervelende rest-klachten.
Ze heeft al meerdere dingen geprobeerd om er vanaf te komen. Niets hielp. Toch wil ze ‘dit’ een kans geven, zelfs als ik daarbij aan haar hoofd moet zitten. Zo graag wil ze van haar hoofdpijnen af. Ik zet een combinatie in van massage en acupunctuur op de onderbenen, voordat ik via de rug richting het hoofd ga. Met heel zachte technieken raak ik het hoofd aan en hoewel ze het spannend vindt, voelt ze de energie in beweging komen.
Wanneer ze voor de 3e keer bij me is, durft ze bijna niet te geloven hoeveel minder hoofdpijn ze heeft. Na iedere behandeling heeft ze een dag flinke ‘na-pijn’ en daarna gaat het beter. Het ‘hangende’ oog is duidelijk meer ontspannen. Ze heeft minder vrees dat iemand haar hoofd aanraakt. We concluderen samen dat deze manier van werken aanslaat, maar we zijn er nog niet. Ook omdat er nog andere klachten spelen waar we mee aan de gang gaan.
Inmiddels zijn we een jaar verder. De periode tussen de pijnblokkades die ze in het ziekenhuis krijgt is van eens per 2-3 maand opgerekt naar eens per half jaar. Ze heeft nog af en toe hoofdpijn, maar het is ‘heel behapbaar’, zo zegt ze zelf. En daar is ze heel blij mee. En ik vind opnieuw bevestiging van mijn motto: Er is altijd verbetering mogelijk!