Ook ik ben maar mens. Dat bleek wel weer afgelopen weken. Na een vakantie waarin ik niet helemaal goed kon uitrusten kreeg ik een ‘gedoetje’ op mijn pad. En ik ging vol in de weerstand. Verdrietig werd ik ervan. Boos werd ik ervan. Of eigenlijk is ‘woest’ een beter passend woord. Emoties kolkten door me heen.
Ik gunde mezelf een ‘bekijk het allemaal maar’ weekend. Maar echt helpen deed het niet. Ik voelde me afglijden naar vervelende gedachtes: ik wil dit niet, waarom moet het toch altijd zo moeilijk, waar gaan we naar toe met deze wereld, wat zijn we nou toch helemaal aan het doen met zijn allen….. bah. Ik werd er somber van.
Omdat ik een historie heb met depressies ging ik in gevecht met mijn sombere zelf, want daar wil ik beslist niet weer komen. Maar ja….. vechten tegen somberheid en depressie is hetzelfde als watertrappelen in drijfzand. Hoe harder je trappelt, hoe sneller je naar beneden gezogen wordt en hoe vaster je komt te zitten.
Veel beter en fijner is het om je uit het drijfzand te laten trekken door een grote heliumballon. Hoe? Door zelf zo’n heliumballon te creëren. Deze te vullen met fijne gedachtes, tevredenheid, dankbaarheid, trots, liefde….
Hoe meer van dat ‘fijne spul’ hoe harder de trekkracht omhoog van die ballon. Eerst merk je dat je in ieder geval niet verder zakt, en dan langzaam, langzaam trekt die ballon je eruit. Uit dat moeras van ellende.
Makkelijk om te doen? Nou, nee, niet perse. Maar wel mogelijk. Ik weet dat het kan, want ik heb het eerder gedaan. En dat idee alleen al geeft me vandaag weer wat lucht. Wat meer ademruimte, wat speelruimte. Vullen die ballon. Door de focus te verleggen naar wat goed gaat, wat fantastisch is, waar ik blij van word. Ik voel de trekkracht omhoog nu al!
Reactie plaatsen
Reacties