Daar zit ik dan, schouderschokkend van het huilen, de telefoon nog in m’n hand. Eén zin in het gesprek triggert diepgewortelde, oude emotionele patronen die een wervelwind van hele nare gedachten veroorzaakt. En m’n eerste neiging is om ze te geloven. Verdrietig ben ik, teleurgesteld, boos. Ik probeer te kalmeren, dat wil maar matig lukken.
Wat ik dan voorheen zou doen is me terugtrekken. Uit die specifieke relatie, maar eigenlijk breder nog uit ieder contact. Ik zou urenlang, dagenlang, wekenlang dit gesprek opnieuw voeren in m’n hoofd, allerlei reacties in mijn hoofd uitbroedend. Het zou me niet loslaten.
En nu? Ik vraag me af of ik daar nou echt zin in heb, in dat gevecht in m’n hoofd. Op dat ‘uit verbinding zijn’. En of dat opweegt tegen het opzien tegen een tweede telefoontje om dit uit te praten. Ik besluit alles wat ik denk te weten (over wat er bedoeld werd, over wat ze wel of niet van me denkt, over wat ik over mezelf geloof) in twijfel te trekken.
Ik besluit opnieuw te bellen. Ik adem een paar keer rustig in en uit en ik draai opnieuw het nummer. Open vragen stel ik, wat bedoelde je daar nou mee? Het wordt een open, kwetsbaar gesprek, zoals we niet vaak eerder hebben gehad. We huilen samen. We spreken dingen uit. Het lukt ons beiden om het gezichtspunt van de ander te zien en te begrijpen waar de emotie van de ander vandaan komt. We zijn in verbinding. Heel mooi en heel bijzonder.
Ineens realiseer ik me hoe ik gegroeid ben. Die oude gedachten poppen (blijkbaar) nog steeds op, maar ik durf ze te betwijfelen. Ik durf ander gedrag uit te proberen, patronen te doorbreken. Met als gevolg een ander resultaat, als een voorzichtig en kwetsbaar bloempje dat een nieuw begin aankondigt. Een resultaat waar ik dankbaar voor ben. En stiekem ook wel een beetje trots op ben.
Reactie plaatsen
Reacties