Verbaasd kijk ik naar m’n arm. Hoe kan dat nou? Het is vrijdagmiddag en al de hele dag zijn Bas van Pelt, Geertje Tameling en ik met elkaar aan het sparren, van elkaar aan het leren. Altijd zijn deze Aser-methode-intervisie-dagen fijn. Nu laat Bas me iets ervaren, dat ik met m’n hoofd wel weet, maar nu met m’n lijf ook voel. We staan tegenover elkaar en Bas vraagt me met mijn rechteronderarm zijn hand weg te duwen. Nou, dat is niet zo’n moeilijke opdracht, dus ik duw. Best hard, dacht ik. Dan vraagt hij me eerst te focussen op iets waar ik heel blij van wordt. Ook dat is niet zo’n lastige opdracht, toch? Weer vraagt hij me tegen zijn hand te duwen en jawel, mijn kracht is groter dan zojuist. Tja, dat lijkt ook wel logisch. Maar dan vraagt hij me te focussen op alles wat er aan emoties speelt bij me. Dus de verdrietige momenten van afgelopen tijd, frustratie, boosheid, angst, naast blijheid en tevredenheid. Ik sluit m’n ogen en laat de afgelopen periode passeren. Iets lastiger dan alleen maar blijheid naar boven halen, maar het lukt wel. En weer vraagt hij te duwen. Veel en veel harder duw ik dit keer en daar sta ik zelf verbaasd van.
Ik vind het bijzonder om te ervaren, dat wat ik met m’n hoofd weet: dat je veel meer in je kracht staat, als je okay bent met alles wat er in je omgaat. Figuurlijk, maar dus ook letterlijk: je hebt veel meer kracht. Bizar, hoeveel harder je een hand dan weg kunt duwen. Dank Bas, voor deze waardevolle les!
Reactie plaatsen
Reacties