Vertwijfeld voel ik om me heen. Pikkedonker is het en voorzichtig schuifel ik vooruit, m’n stok van links naar rechts glijdend. Met een vriendin ben ik in Muzieum in Nijmegen. Daar kun je eens ervaren hoe het is om blind te zijn. Onder begeleiding van iemand die dat ook daadwerkelijk is. Nou, ik vind het best wel griezelig om eerlijk te zijn. Stoot ik m’n hoofd niet? Struikel ik niet over een drempel? Loop ik niet een vijver in? Wat is dat, wat m’n handen voelen? Bewondering heb ik voor de mannen die ons erdoor heen praten. Vol verhalen zitten ze en ik luister geboeid. Want het boeit me enorm, hoe andere mensen de wereld beleven.
Na afloop drinken m’n vriendin en ik een kop thee op een zonnig terras. We vragen ons af, of we de weg naar dit terras gevonden zouden hebben, als we onze ogen niet als zintuig konden inzetten. Dan wordt een simpel iets als ‘kopje thee op een terras’ echt een ander avontuur.
Ik realiseer me ineens hoe enorm veel geluk ik heb, dat m’n ogen het goed doen (soms met een beetje hulp van een leesbril). Dankbaarheid voel ik. En nederigheid. En bewondering. Voor die mensen die te dealen hebben met een visuele handicap. En die desondanks alles uit het leven halen en hun dromen najagen. Dat is pas echt Levenskracht!
Reactie plaatsen
Reacties