Onder de tafel bij opa en oma. Daar zat ik als klein meisje vaak als de hele familie bij elkaar was. Al die ooms en tantes, neven en nichten bij elkaar, dat was me een beetje veel. En onder de tafel kon je leuk spelen.
Toen ik wat ouder werd ging dat natuurlijk niet meer. Als (jong) volwassene zag ik altijd op tegen dat soort familie dagen (tja, destijds al zo’n 100 mensen). Met een lach op m’n gezicht sloeg ik me door zo’n dag heen, de soms felle discussies van ooms probeerde ik dan maar een beetje te ontwijken. En met een tollend hoofd weer naar huis.
Afgelopen weekend was er weer zo’n familiedag. En oooo, wat keek ik er naar uit! Door corona was het 4 jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. Inmiddels is de familie nog een stuk groter door alle achterkleinkinderen. Daar waar ik vroeger m’n beste kant probeerde te laten zien en het idee had dat ik mezelf moest verdedigen voelde ik me nu op m’n gemak. Doordat ik mezelf beter ken en zelfvertrouwen heb gekregen kon ik nu een paar prachtige gesprekken voeren. En herkennen dat ik eigenlijk niet zo anders ben, maar dat we juist heel veel overeenkomsten hebben.
Waar ik die grote familie vroeger als bedreigend en eng ervoer, voelde ik nu juist de samenhang en het hechte netwerk waar ik deel van uit maak. Fantastisch toch, hoe je perspectief verandert en je beleving van ‘de anderen’ als je perspectief op jezelf wijzigt. Het enige wat nog niet veranderd is, is het tollende hoofd na afloop. Maar dat had ik er graag voor over.
Wil jij ook sterker op je benen staan? Meer jezelf zijn in grote groepen? Je mening durven geven? Neem contact me op om te zien of een traject of losse behandelingen bij Levenskracht massage-therapie iets voor je kunnen betekenen.
Reactie plaatsen
Reacties